Saskia Heuvelmans is eigenlijk altijd één van de mannen geweest. Zo hielp ze haar pa en opa vroeger al regelmatig met klussen. Poppen daar moest ze niks van hebben. “Ik had eens een opmaakpop”, grinnikt Saskia, “Die heb ik goed toegetakeld. Ik zette gewoon de schaar in dat mooie haar!” En later ging ze naar de LTS. “Het was een wonder als je daar een meisje tegenkwam. Ik had heel wat mannelijke vrienden en als vrouw moest ik me nog extra bewijzen. Een jongen pakte me eens bij de billen, die heb ik midden op het schoolplein goed op z’n plek gezet. Je moet wel duidelijke taal spreken op de LTS. Toen heb ik écht respect afgedwongen in de mannenwereld!”
Vlotte babbel
Voertuigen bevallen Saskia ook goed. Zo volgde ze een opleiding tot vrachtwagenchauffeur en werd in de praktijk buschauffeur. Bij het toenmalige Jac de Leeuw werkte ze lang graag. En ze had ook nog een vlotte babbel achter dat stuur. In die tijd mocht de buschauffeur nog een beetje multi-tasken (rijden en tegelijk gezellig doen met de passagiers). Tegenwoordig zijn de regels strikter. Saskia vond het vroeger geweldig om chauffeur te zijn bij schoolreisjes. Er werd heel wat af gezongen en gefeest in haar bus.
Rugklachten
Maar op een bepaald moment begonnen de moeilijkere jaren voor Saskia. Ze kreeg rugklachten die maar niet weggingen. Het was een hele lijdensweg, maar Saskia liet zich niet klein krijgen. Als een echte ‘kerel’ bleef ze maar doorgaan. Na een mislukte operatie kon ze haar benen niet meer bewegen. Een arts beweerde dat haar klachten psychisch waren, maar niets was minder waar. Ze belandde in een rolstoel. Dat accepteerde deze kranige topper al snel. Uiteindelijk kreeg ze een SW-indicatie. En inmiddels heeft Saskia het al jaren naar haar zin bij ons.
Voertuigen
Deze vrouw, die dol is op voertuigen, zit nu de hele dag in een voertuig. Vrolijk rolt ze in haar rolstoel bij De Risse rond. “Ik hou altijd de zelfspot erin en maak er ook heel wat grappen over dat ik in een rolstoel zit. Je moet het leven niet te serieus nemen! Omdat ik zelf enthousiast ben, zijn mensen ook enthousiast tegen mij. Ik heb hier bij De Risse geweldige collega’s en ik heb nooit problemen met mensen, omdat ik zelf geen problemen maak. Ook heb ik hier een hele goede vriendin leren kennen. Ik kwam haar tegen toen mijn vader net overleden was. Het was meteen alsof ik haar al jaren kende. Ze denkt vaak hetzelfde.”
Vader
Opeens kijkt Saskia op naar het raam. “Kijk daar is m’n vader! Die komt eens kijken bij mijn eerste interview.” De interviewer kijkt niet-begrijpend naar het raam. “Kijk die vlinder”, lacht Saskia. In de hoek bovenin het raam zit een doodshoofdvlinder. Ik heb vaker het gevoel dat mijn overleden vader als een vlinder aan me verschijnt. Ik weet niet of het waar is, maar het is een troostrijke gedachte.” “Dag pap!”, glimlacht de interviewer richting de vlinder. Dat maak je ook niet elke dag mee, doden die een interview bezoeken!
Feniks
Saskia houdt dus kennelijk wel van een beetje symboliek. Zo heeft ze een tatoeage van de feniks die uit zijn as herrijst. In de beroemde mythe van de Feniks sterft de feniks (een fabeldier) telkens en wordt deze vervolgens opnieuw geboren uit zijn eigen as. “Die Feniks staat symbool voor mijn twee wedergeboortes. Mijn eerste wedergeboorte was toen ik een maagverkleining kreeg. Ik ben nu heel wat kilo’s lichter en gelukkiger. En de tweede wedergeboorte was toen ik in een rolstoel terechtkwam. Ik ging strompelend met heel veel pijn het ziekenhuis in en ik rolde er later vrolijk weer uit.” Dus wat eerst een tragisch einde leek, vormde eigenlijk een mooi nieuw begin met minder pijn. Ja, zo bekeken is er in zekere zin leven na de ‘dood’. Want op iedere symbolische dood kan een wedergeboorte volgen. In de vorm van een Feniks of in de vorm van een vlinder. Als je maar hard genoeg gelooft. Wat een oplossing. Dat maakt het lijden een stuk draaglijker! We kunnen nog wat leren van deze rollende ras-optimist!
