Aanstaande vrijdag om 13.15u neemt Joost Broens afscheid in het bedrijfsrestaurant van Risse Groep. Hij gaat met pensioen. Kom jij hem de hand schudden? Iedereen is welkom. Hier beneden lees je het afscheidsinterview met Joost:
Op een dag dacht Joost Broens over Risse Groep: “Dit is dé plek voor mij.” Nadat hij lang reguliere banen had gehad, bepaalde het lot dat hij werd aangereden door een taxi. Hij lag toen 5 dagen in coma. Hij belandde in de WAO, was 4 jaar thuis en ging daarna via een uitzendbureau weer aan het werk in het vrije bedrijf. Later ging Joost door zijn rug. Hij belandde weer in de ziektewet. Hij stond toen al op de wachtlijst bij Risse Groep en kwam uiteindelijk echt bij ons terecht. Hij dacht toen: “Misschien is De Risse mijn laatste strohalm. Mijn redding.” Het was een geweldig bedrijf wist hij omdat zijn broer hier werkte. Die had reclame gemaakt.
Joost: “Ik bleef hier 32,5 jaar en stond elke dag vrolijk op. Ik heb talloze mooie herinneringen aan ons bedrijf en aanstaande vrijdag om 13.15 u in het bedrijfsrestaurant neem ik afscheid.”
Daar heeft hij al een tijdje naar uitgekeken. Hij gaat samen met zijn vrouw Marianne genieten. Hopelijk is ze nog een hele tijd samen gegund. Ook Marianne behoorde ooit tot de Risse Familie. Nadat ze ziek werd kwam ze bij ons terecht. Zij werkte hier jaren met veel plezier, onder andere in het bedrijfsrestaurant. Later moest ze helaas stoppen. Het zat maar niet mee met de gezondheid van Marianne. Gelukkig had ze een kanjer van een man die haar door dik en dun steunde.
Ondertussen werkte Joost bij Risse Groep op allerlei afdelingen. Hij startte bij assemblage en via allerlei omzwervingen binnen ons bedrijf werd hij vrachtwagenchauffeur en medewerker logistiek. Hij werkte graag samen met de pure mensen! “Ze stalen mijn hart.,” verklaart hij.
Ruige motorrijder
Wie is deze ruige motorrijdende Joost Broens eigenlijk? Ruwe bolster blanke pit met tatoeages en lange manen. “Ik kom uit een gezin van 9 kinderen”, vertelt hij. “Mijn moeder zij vaak: “Ich bin blij det ich mer eine Joost heb!” Joost was geen braaf type, maar wel een man met het hart op de goede plaats. Hij verraste moederlief regelmatig met een nieuwe tatoeage en een nóg wilder kapsel.
Geloof, hoop en liefde
Van zijn medewerkers op de afdeling assemblage die hij zijn ‘kinderen’ noemde, kreeg hij eens een mooie hanger die stond voor: ‘geloof, hoop en liefde’. Het hangertje is hem dierbaar. ‘Geloof hoop en liefde’ is namelijk zijn levensmotto. Hij liet deze tekst in het Chinees op zijn arm tatoeëren en op zijn andere arm staat ook iets in dat Chinese ‘geheimschrift’. ‘Wat staat er?’, vroeg hij aan een Chinees: ‘Er staat ‘Marianne’, antwoordde deze. Een ode aan zijn vrouw.
Op reis
Maar Joost maakt nog meer reizen. En ook daarbij leidt het motto ‘geloof, hoop en liefde’ hem. “Ik wilde altijd eens naar Lourdes,” bekent hij. Want deze ruige kerel heeft een spiritueel randje en daar is hij trots op! “Toen Marianne ziek werd, zei ze op een dag: ‘Zeg, jij wilde toch altijd eens naar Lourdes toe? Dat heb je gezegd.’ Marianne had ook wel zin in zo’n reisje. “Het was er heel indrukwekkend!”, herinnert Joost zich. En de trip werkte voor zowel Joost als Marianne helend voor de geest. Ze zijn er beiden sterker van teruggekomen.
Alpe d’Huzes
Het zat nog steeds niet mee met de gezondheid van Marianne. Ze hadden voor de derde keer geboekt voor Lourdes. Marianne werd helaas ziek en toen vertrok Joost weer voor de derde keer naar Lourdes. Nu met zijn broer Marcel die tegenwoordig ook bij Risse Groep werkt. Baat het niet, dan schaadt het niet. Samen gingen de ruige kerels op de motor naar Lourdes in Frankrijk.
Marcel wilde ook graag naar Alpe d’Huzes. Beide mannen waren veel mensen verloren aan de ziekte kanker, wat heel pijnlijk was. Het was een symbolische reis. Er wordt jaarlijks heel wat geld ingezameld voor het onderzoek naar kanker bij het sportevenement Alpe d’Huzes.” Ze gingen zelf met de motor de berg op en stopten boven bij het hotel. De volgende ochtend gingen ze met de taxi naar beneden om vanaf die plek met z’n tweeën te voet de weg naar de top van de Alpe d’Huzes af te leggen.
“Toen we daar boven aan de top stonden, waar een zacht briesje waaide, keken we elkaar in de ogen. We vielen elkaar in de armen en begonnen te snikken om alle mensen die we verloren hadden en om dit mooie moment.”
Het lijkt wel een scène uit een Hollywood-film. Dit is een van de dierbaarste herinneringen die Joost heeft. En zo dadelijk gaat hij met pensioen. Aanstaande vrijdag kan iedereen afscheid nemen van Joost. En als hij pas met pensioen is, gaat hij samen met Marcel weer op reis. Met de motor op naar het indrukwekkende Engeland en Schotland. 21 dagen. “Ik vind het moeilijk dat ik Marianne dan zo lang moet missen.” Maar als hij terug is kunnen ze samen nóg meer gaan genieten!
En op de werkvloer heeft Marcel inmiddels symbolisch min of meer het familiestokje van zijn broer overgenomen. De familie Broens zal blijven voortleven in onze organisatie. Joost we wensen je een fantastisch pensioen samen met Marianne!
