De Syrische Kinda Alshibani ontwikkelde zich in razend tempo binnen onze Ontwikkelcampus: van stagiaire, tot voorvrouw tot werkbegeleider en uiteindelijk tot Ontwikkelcoach. Ze kwam hier met veel bagage, verliet haar geliefde thuisland dat in puin lag en moest dierbaren achterlaten. De verschrikkingen van de oorlog en de pijn van wat ze verloor zullen in haar hart altijd aanwezig blijven. Maar ze was vastberaden er iets moois van te maken in ons land. En dat binnen een paar jaar tijd. Met trots presenteren we dit inspirerende verhaal van onze collega op de ontwikkelcampus.
Midden in een koude nacht in 2015 kwam ze aan in Weert. Opeengepakt in een bus vol vluchtelingen met hoofden gevuld met trauma’s. De asielcrisis was in volle gang. AZC Weert werd die nacht halsoverkop ingericht. De sleutel was er nog niet toen ze aankwamen. Kinda Alshibani liet heel wat dierbaren achter in Syrië, haar land waar de oorlog hevig woedde. Als Kinda over de oorlog vertelt lopen de rillingen over je rug. Ze kwam hier aan met niet veel meer dan hoop en een ijzersterke wil. Ze was vastbesloten een goed leven op te bouwen in dit land dat haar veiligheid bood in bange dagen. En dat deed ze!
Standvastig
“Ik ben niet het type dat gaat zitten en wachten”, vertelt Kinda met een sprankeling in haar ogen. “Ik wilde meteen mensen helpen toen ik hier aankwam. Eerst mocht ik niet zo veel. Daar werd ik gek van. Maar ik ben standvastig!”, lacht ze vastberaden. Zodra de Koala-school op het AZC-terrein open ging, kon ze aan de slag als tolk – ze sprak namelijk Arabisch en Engels - en ze mocht ouders interviewen en kinderen helpen. Ze kon de pijn van de kinderen die uit de oorlog kwamen woordeloos voelen.
Kameel?
Als ze nu terugkijkt op die eerste weken verschijnt er een glimlach om haar mond. Ze kreeg veel vragen van nieuwsgierige Nederlanders: “‘Kun je met de computer werken?’ ’Kennen jullie pizza?’ “Iemand vroeg zelfs serieus of ik op een kameel was gekomen! Mensen realiseerden zich niet dat Syrië gewoon een modern land is.”
Kinda wilde zo snel mogelijk onze taal leren. Ze wist dat taal essentieel is als je een mooie toekomst wilt opbouwen. De officiële taallessen konden nog niet van start gaan, maar een gepensioneerde lerares gaf haar alvast les. Het was een gouden contact, want er bloeide een romance op tussen Kinda en de zoon van de lerares. Afgelopen jaar stapte ze zelfs met hem in het huwelijksbootje.
‘Wat kan ik doen?’
Ze besloot later zelf lessen Nederlands op een hoog niveau te gaan volgen aan Fontys Hogescholen. Kinda was op alle fronten behoorlijk proactief. “Ik dacht telkens: Wat kan ik doen?” Op die manier creëerde ze kansen. In Damascus had ze Visual Communication gestudeerd. Maar ze oriënteerde zich breed op de arbeidsmarkt en keek ook naar toekomstige functies buiten haar vakgebied.
Stage bij Risse Groep
Toen ze bij Werk.Kom terechtkwam zag haar consulent Henny Roosen onmiddellijk haar gedrevenheid. Henny vroeg of Kinda misschien stage wilde lopen binnen het ATC. Dat wilde ze zeker! “In het begin moest ik de (ongeschreven) regels in de taal en cultuur leren kennen.” Sommige medewerkers bekeken haar in eerste instantie een beetje argwanend: ‘Ze kent de taal nog niet en komt ons vertellen wat we moeten doen!’, dachten er een paar. Maar al snel veroverde Kinda de harten van onze medewerkers.
Coach
“Ik stelde zo veel mogelijk vragen en werd goed gecoacht door alle collega’s. Onder andere Joost Leenders en Robbie Snoek hebben me enorm geholpen de afgelopen jaren en er zijn nog veel anderen die veel hebben betekend. Al gauw klom Kinda op binnen onze ontwikkelcampus: van stagiaire tot voorvrouw in het Diagnosecentrum en op de afdeling Uitstroom . Toen werd ze werkbegeleider en sinds kort is ze dus ontwikkelcoach. “Het mooiste aan mijn werk vind ik de blik in de ogen van mensen die stappen maken. Ik vind het geweldig dat Risse Groep een ontwikkelbedrijf is waar mensen net als ik kunnen uitgroeien tot een steeds betere versie van zichzelf. Ik wil mensen inspireren. Dat doe ik ook een beetje met m’n eigen verhaal.”
Er is heel veel mogelijk binnen en buiten de ontwikkelcampus als je maar hard werkt en écht in jezelf gelooft.
Werkwijze
Over haar werkwijze: “Ik probeer het vooral #samen te doen met de medewerkers. Samen oplossingen zoeken. Ik geef ze om te beginnen een gevoel van veiligheid. Laatst waren er mensen van de BRC-afdeling die onder mijn leiding voor het eerst gingen Werken op Locatie (WOL) bij de Staircampus van Upstairs. Eerst vonden ze het spannend. Ik stelde ze op hun gemak, luisterde goed naar hen. Ik gaf ze complimenten en werkte met ze aan verbeterpunten. Als iemand in paniek is, laat ik alles uit m’n handen vallen en help ik diegene. Deze club mensen werkte zo hard dat ze niet bij te houden waren. Wat heb ik ze allemaal zien groeien! Ze werden steeds zelfverzekerder. Uiteindelijk wilden ze bijna allemaal graag gedetacheerd worden, terwijl ze dat eerst niet durfden. Dan ben ik zo trots. Ik vind het fijn om te zien dat wat we hier doen resultaat heeft. Ik hoop dat ik in de rol van ontwikkelcoach nog heel veel mensen mag inspireren om zich te ontwikkelen, net als ik!”
We wensen Kinda veel plezier en succes met het ontwikkelen van al die talenten!
