‘Wanneer begint het interview eigenlijk?’, vraagt Toos van Horne nadat ze 30 minuten lang de ene na de andere hilarische Risse-anekdote verteld heeft. Sommige mensen zijn gewoon geboren verhalenvertellers. Die hoef je geen vragen te stellen. En Toos – die binnenkort 40 jaar in dienst is én met pensioen gaat - heeft enorm veel mooie en grappige herinneringen aan De Risse.
De barones
Ken je het verhaal van de doorluchtige dame van adel al die hier een tijdje werkte? Je weet wel, de onwelriekende barones die op haar landgoed de geur van verse mest opstreek en die geur ongevraagd door het hele gebouw verspreidde. De barones had een vrij letterlijke opvatting van het woord ‘poes’. Ze droeg nooit onderbroeken behalve toen ze een paar jonge poesjes had aangeschaft. Die bewaarde ze in een levensgrote onderbroek.
Op een goede dag verloor de barones haar kunstbeen. Toos en collega’s schoten te hulp, maar dat was nog niet makkelijk in deze odeur. Bovendien droeg hare barones uiteraard geen onderbroek. Ze had heel veel gevoel voor drama en riep telkens: ‘Auw auw mien bein!!’ Later kreeg ze gelukkig een reservebeen: elke ochtend arriveerde haar taxi– een vrouw van standing wordt uiteraard met de taxi gehaald en gebracht. De barones stapte dan plechtig uit met het reservebeen onder de arm en schreed naar binnen. Het reservebeen stond iedere werkdag in de hoek van haar kantoor.
Kunstgebit
Een andere keer was Toos op bezoek bij De Risse op de Dr Schaepmanstraat. Ze praatte met een aantal mensen die daar werkten. Plots rende er een man op haar af – hij duwde haar zijn klapperende kunstgebit in de hand – en hij kreeg terplekke een epileptische aanval. Een gebit kan namelijk nog wel eens in de weg zitten bij zo’n aanval. Daar stond Toos perplex met het kunstgebit. Gelukkig is het allemaal goed gekomen met de medewerker.
Typmachine
Toos vertelt: ‘Als je me jaren geleden had verteld dat ik binnenkort zou stoppen met werken dan had ik dat niet geloofd. ’ Maar in de Corona-tijd – met het werken op afstand - heeft Toos zich al een beetje losgewrikt van haar geliefde Risse. Haar man Joep is al een paar jaar thuis en doet enorm zijn best in het huishouden. Nu is het tijd om samen met Joep en de kinderen te gaan genieten. In de jaren ’70 werkte Toos al bij De Risse. Begin jaren ’80 kreeg Toos kinderen dus toen stopte ze. Maar De Risse had inmiddels een onuitwisbare indruk op haar gemaakt en andersom. Wanneer de nood aan de man was bracht De Risse Toos thuis een typmachine, zodat ze bij extreme drukte wat werk voor het bedrijf kon verzetten. Twee keer vroeg De Risse haar terug te komen, de derde keer zei ze pas ‘ja’ want ‘driemaal is scheepsrecht’, zo dacht ze. Toos is nooit meer weggegaan. ‘Ik heb me hier altijd zo thuis gevoeld!’, zegt ze en ze gaat haar collega’s echt missen. De afgelopen tijd heeft ze zich beziggehouden met het nieuwe softwarepakket Exact. Dat heeft ze met hart en ziel gedaan. Ze heeft het systeem geïntroduceerd en alle kinderziektes aangepakt. En nu werkt haar ‘kindje’ al heel goed!’
Van Horne-straat
Wat gaat Toos doen als ze met pensioen is? In de eerste plaats: verhuizen! Maar wel binnen dezelfde straat. ‘Wij wonen met onze 2 kinderen, hun partners en kleinkinderen in dezelfde straat in Stramproy,’ verklaart ze zich nader. Haar dochter gaat met haar gezin in het huis van Toos en Joep wonen. Toos en Joep verhuizen naar het huis van hun dochter. De straat wordt nog net niet de Van Horne-straat genoemd. Toos: ‘Hoewel dat wel een keer tijdelijk gebeurde toen mijn zoon prins carnaval was!’ Toos en Joep hebben beide een oldtimer brommer, een echte kickstarter, gekocht dus daarmee gaan ze flink rondscheuren in het Limburgse land. Ook gaan ze straks regelmatig zwemmen. Verder zal Toos met Joep meegenieten van alle muziek die hij draait op zijn nieuwe jukebox. Er wordt dus flink geswingd door de gepensioneerden in De Van Horne-straat. Toos gaat iedereen missen, maar het is nu echt tijd voor deze nieuwe stap!
