1 juli

De meeste dromen zijn bedrog, maar die van Nick niet!

De droom was internationaal vrachtwagenchauffeur worden. Tja, en wat doe je dan als je een tiener bent? Gewoon elke dag op je skelter bij de lokale ondernemer om de hoek aankloppen en die grote vrachtwagens van dichtbij bekijken en beleven. Zo werd de band geboren tussen Nick Mulder (30 jaar) en Twan Bierings Transport B.V. Met een oranje vlaggetje achterop zijn skelter kwam Nick bijna dagelijks aan geskelterd. Een beetje een schuwe, voorzichtige jongen in het begin nog. Maar dat zou snel veranderen!

Als een magneet werd Nick aangetrokken tot het terrein van Twan Bierings. Hij werd er steeds meer kind aan huis. Twan Bierings zag de potentie in Nick en liet er geen gras over groeien. De ‘’liefde’’ bleek wederzijds. Hij sloot Nick in zijn hart.

Vanaf zijn 16^e was er geen leerplicht meer en is Nick gaan werken bij Stafa op de heftruck. In de weekenden en vakanties zat Nick bij Bierings en mocht hij vaak met chauffeurs meerijden en hand en spandiensten doen op het terrein. Alles om maar zo dicht mogelijk bij die grote vrachtwagens te kunnen zijn.

Nick trekt de stoute schoenen aan

Nick werkte fulltime via Risse Groep bij Stafa als heftruck chauffeur. ‘’Heel mooi om te kunnen rijden op iets dat vier wielen heeft’’, aldus Nick, maar helaas niet Nick zijn échte roeping. Dat was ook lastig, want het rijbewijs halen kon natuurlijk pas na zijn 18^e. Hier is hij dan zo snel mogelijk aan begonnen, maar het ging helaas niet vanzelf en had tijd nodig. In de tussentijd was Nick elk uur dat hij vrij had bij Bierings. De collega’s bij Bierings leerden Nick kennen en de liefde voor die trucks creëerde een vriendschapsband. De band was zo sterk dat Nick op een dag de stoute schoenen aantrok en aan zijn werkcoach vroeg of ze niet eens kennis wilde maken met Twan. Kennismaken om hopelijk toch ooit iets op een vrachtwagen te kunnen doen.

Denken in oplossingen

De begeleiding van Nick vanuit Risse Groep is 5 jaar geleden aan Connie Roodbeen toevertrouwd toen zij bij Risse Groep kwam werken als werkcoach. Eerst werd Nick nog bij Stafa begeleid. Daar heeft Nick veel geleerd maar de droom om (internationaal) vrachtwagenchauffeur te worden bleef knagen. Gelukkig haalde Nick in deze periode zijn rijbewijs! En dus werd het plan geboren om het toch te gaan proberen. Hij mocht twee maanden meelopen met Bierings Transport om te kijken of hij het in zich had om speciaal transport begeleider te worden. Stafa gaf hem deze ruimte en Nick mocht laten zien wat hij kon bij Bierings. Maar ook om dit te mogen doen heb je papieren nodig. Het speciaal transport begeleiden mag je in Nederland pas doen nadat je je rijbewijs hebt gehaald en bevoegd bent. Deze bevoegdheid kun je pas halen als je meer dan 5 jaar je rijbewijs hebt. Gelukkig was deze tijd in Duitsland wat korter.  Geen probleem voor Nick: dan ga je gewoon naar Duitsland om daar je papieren te halen, in het Duits nog wel!

Er bleef een vangnet bij Stafa, mocht het niet lukken bij Bierings, want ook zij vinden het belangrijk dat men gelukkig is in hetgeen dat je in je werk doet. Met een aantal pogingen is het Nick gelukt om speciaal transport begeleider te mogen worden dus kon Nick de vrachtwagens gaan begeleiden met een eigen busje. Dat was het begin. Na het opdoen van wat ervaring  kwam toen het echte werk: het groot rijbewijs!

De werkcoach en Twan Bierings hebben samen veel overlegd hoe ze Nick verder konden helpen en de kans van slagen zo groot mogelijk te maken. Want dat ze het zorgvuldig aan moesten pakken en Nick goed moesten begeleiden was duidelijk. Ze maakten een plan en vroegen de opleidingsinstantie of ze Nick eens een dag konden observeren in het werk dat hij deed om de haalbaarheid van hun plan te toetsen. Deze vraag hadden ze nog nooit eerder gehad, maar ze wilden dit wel doen. Met hun kennis en ervaring ontstond er een goed beeld van Nicks vaardigheden. Vervolgens mocht Nick nu écht gaan starten met het halen van zijn truck-rijbewijs.

‘’De eerste keer was ik te zenuwachtig dus de theorie heb ik in 3 modules een paar keer over moeten doen. Ook bij het praktijkexamen ben ik de eerste keer door de zenuwen gezakt. De tweede keer wist ik beter wat mij te wachten stond, wat ik moest doen en wie de toets ging afnemen. Dat heeft geholpen. De tweede keer ging het daardoor hartstikke goed en ben ik geslaagd. Ze hebben toen het examen een beetje aangepast, ze nemen dan iets meer tijd en we hebben de examinator gevraagd om niet te veel te praten zodat ik me goed kon concentreren en de rij-instructeur ging niet mee zodat ik me volledig kon focussen op het examen. Toen lukte het wel!’’

‘’Ik had de smaak te pakken en ben toen meteen doorgegaan voor trailer, dat heb ik ook gehaald in 1 keer!’’

‘’Ik ben meteen op zondag naar Oostenrijk vertrokken. Dat was echt mijn eerste keer. Mijn ouders waren zenuwachtiger dan ik’’.

Wat is er zo fijn aan internationaal vrachtwagenchauffeur zijn?

‘’Het geeft een enorm gevoel van vrijheid. Het heeft mijn hele leven veranderd. Ik heb nu een baan die ik echt wil en die ik enorm leuk vind. Naast deze grote verandering ben ik ook nog maar pas op mezelf  gaan wonen. Ik ben heel trots op mijn vrachtwagen’’. We zien Nick echt stralen.

Als we vragen hoe groot zijn vrachtwagen is wordt zijn lach nog groter; ‘’Hij is 18 meter lang en weegt 41 ton. Het is echt mijn ‘’huisje’’ op wielen, en hondje ‘Boef’ gaat altijd met mij mee in de truck, die heeft daar zijn eigen mand’’.

‘’Mijn ouders en vriendin Marieke zijn enorm trots op mij. Mijn vader maakt zich soms zorgen om me, hij belt me elke dag om te kijken of het goed met me gaat”, Nick lacht er hartelijk bij.

Nu is het een feit: zijn eerste grote rit zit erop. En Nick, waar gaat de reis nu heen? ‘’Ik ga naar Centre Parcs in Denemarken’’. We wensen Nick een goede reis en zwaaien hem allemaal vanaf de parkeerplaats uit.

Hij laat de toeter van zijn truck horen totdat hij volledig uit zicht is. Ook wij zijn trots. Hit the road, Nick!