De grijze muizen pakken snoeppizza’s in, 6 in een zakje. Hilde Seerden vertelt: ‘We maken er geen wedstrijdje van. We willen niet dat mensen zich opgejaagd voelen.’ Toch gaat het aantal zakjes dat op een dag geproduceerd wordt telkens omhoog. Het rode magneetje met het streefaantal op de boom aan de muur komt steeds een stapje hoger te staan. En het blauwe magneetje met het echte aantal ingepakte pizza’s, nadert het rode magneetje steeds dichter…
Ogen en oren
Een reden voor de snellere productie is onder andere dat mensen elkaar helpen. Wie wat moeite heeft tellen krijgt hulp van z’n buurman! Ze werken namelijk vaak twee aan twee en ze vullen elkaar prima aan. Groepslid Anita hoort bijvoorbeeld bijna niet. ‘Maar ze gebruikt de oren van haar buurman Ger om toch te kunnen horen!’, lacht Hilde. Ze kan een beetje liplezen en krijgt toch alles mee. ‘En ze heeft misschien een minder goed gehoor, maar haar ogen doen het juist weer extra goed! Ze ziet werkelijk alles!’ Iedereen draagt in verband met de hygiëne een muts en een lange witte jas. Ziet Anita iemand staan die even geen muts draagt, dan roept ze onmiddellijk, als een echte politieagent, met een brede grijns: ‘Hoho!’
